میوپاتی چشمی چیست و چگونه درمان میشود؟

میوپاتی یا آسیب ماهیچه ای به انگلیسی Myopathy بیماری عضلانی است که به دلیل اختلال در عملکرد عضلات ظاهر می شود و ضعف عضلانی نتیجه این بیماری است. میوپاتی چشمی یک اختلال دژنراتیو عضلات خارج چشمی است که محل اولیه ضایعه در خود سلول ماهیچه ای چشم است. در این بیماری، عضله‌ بالا برنده‌ پلک چشم، به سبب یک اختلال سیستمیک که سبب ضعف عضلات می‌ شود، ضعیف می‌ گردد. این شرایط ممکن است شامل انواع دیستروفی عضلانی و افتالموپلژی خارجی پیش‌ رونده مزمن باشد.

در میوپاتی های چشمی، افتادگی پلک ها ثابت و به ندرت شدید و کامل می باشد. در برخی موارد، افتادگی پلک خفیف است و نیازی به درمان ندارد؛ اما اگر افتادگی این پلک ها به حدی باشد که دامنه دید را در جلوی چشمان افراد مسدود نموده باشد باید برای درمان آن نزد یک پزشک متخصص بینایی و البته فعال در حوزه سلامت و زیبایی مراجعه نمود و پتوز ایجاد شده را جراحی نمود.

دلایل میوپاتی

مهم‌ترین عواملی که می‌توانند احتمال ابتلا به میوپاتی را افزایش دهند شامل موارد زیر است:

• ژنتیک: بخش زیادی از میوپاتی‌های منشأ ژنتیکی دارند و از پدر و مادر به فرد منتقل می‌شوند.
• جنسیت: برخی از مواقع میوپاتی در یک جنس بیشتر دیده می‌شود. به عنوان مثال برخی از اشکال میوپاتی التهابی مانند درماتومیوزیت در زنان شایع‌تر است.
• داروها و سموم: برخی داروها به ویژه آنهایی که سطح کلسترول را کاهش می‌دهند (مانند استاتین‌ها) می‌توانند خطر ابتلا به میوپاتی ناشی از دارو را افزایش دهند.
• اختلالات متابولیک: برخی از اختلالات متابولیک می‌توانند مکانیسم‌های عملکردی ماهیچه‌ها را مختل کنند که باعث بروز میوپاتی خواهد شد.
• مشکلات خود ایمنی بدن: در صورتی که سیستم دفاعی بدن دچار مشکل شود و عضلات را به عنوان دشمن بدن شناسایی کند، به آنها حمله خواهد کرد که در نتیجه آن ممکن است میوپاتی به وجود بیاید.
• آسیب دیدن عضله: یکی دیگر از دلایل بسیار مهم میوپاتی را می‌توان در آسیب عضلانی مشاهده کرد. در این حالت عموماً یک عضله یا گروهی از عضلات دچار مشکل می‌شوند، در نتیجه میوپاتی موضعی خواهد بود.
• مشکلات تغذیه‌ای: کمبود برخی از مواد غذایی مانند ویتامین B و E می‌تواند میوپاتی را به دنبال داشته باشد.

علائم میوپاتی

• افتادگی پلک
• دوبینی
• مشکل در ایجاد حالات چهره
• عملکرد ضعیف ماهیچه لواتور
• تأخیر پلکی در نگاه کردن به پایین

افراد مستعد میوپاتی

هر شخصی در هر رده سنی ممکن است به میوپاتی مبتلا شود. عواملی هستند که ریسک ابتلا را بیشتر می‌کنند:

• زمینه موروثی و سابقه میوپاتی در خانواده: انتقال ژن جهش یافته از طریق پدر یا مادر به کودک.
• مرد بودن: کروموزوم X حامل برخی ژن‌های میوپاتی است. به همین علت میوپاتی در آقایان شایع‌تر از خانم‌ها است. انواع دیگر میوپاتی موروثی مردان و زنان را به یک اندازه مبتلا می‌کند.
• ابتلا به یکی از اختلالات خودایمنی، متابولیکی یا غدد درون ریز.
• قرار گرفتن در معرض داروها و توسکین‌های خاص.

تشخیص میوپاتی

• معاینه توسط پزشک: در این روش پزشک، بیمار و همه علائم او که مربوط به این بیماری باشد را چک می‌کند. به این صورت که تمامی عضلات چشم، صورت و اختلالات عضلانی مورد بررسی قرار می‌گیرد.
• یک آزمایش خون برای اندازه‌گیری میزان آنزیم‌های عضلانی مختلف
• یک نوار عصب و عضله (الکترومیوگرام) که اغلب با عنوان تست EMG شناخته می‌شود و برای اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی عضله انجام می‌گیرد.
• نمونه‌برداری بیوپسی از عضله ضعیف شده (یک قطعه کوچک از بافت عضله برای انجام آزمایش برداشته می‌شود).
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی که اغلب به آن ام آر آی گفته می‌شود و برای نشان دادن وضعیت غیر طبیعی در ساختار عضلات انجام می‌گیرد.

درمان میوپاتی

برای دستیابی به بهترین نتایج ممکن از درمان میوپاتی، باید این عارضه به طور صحیح تشخیص داده شود. پزشکان معمولاً بهترین روش‌های درمانی موجود را به بیماران خود توصیه می‌کنند. در اغلب موارد پزشکان برای درمان این بیماری از داروها استفاده می‌کنند. برخی از رایج‌ترین درمان‌های مورد استفاده برای میوپاتی عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها

در اغلب موارد اولین درمانی که برای میوپاتی تجویز می‌شود یک داروی کورتیکواستروئید خوراکی از قبیل پردنیزون با دوز بالا می‌باشد. این دارو باعث کاهش التهاب می‌شود. سطح آنزیم‌های عضلانی که در خون وجود دارند معمولاً بعد از گذشت ۴ تا ۶ هفته از شروع مصرف این دارو به حالت عادی بر می‌گردد. اغلب بیماران بعد از دو تا سه ماه قدرت عضلانی معمول خود را دوباره به دست می‌آورند.

درمان ترکیبی

پزشک شما احتمالاً یک داروی دیگر به نام متوترکسات یا آزاتيوپرين را نیز به برنامه درمانی شما اضافه می‌کند. این دارو به کنترل بهتر بیماری در درازمدت کمک می‌کند و از بروز عوارض جانبی ناشی از مصرف کورتیکواستروئیدها در طولانی مدت جلوگیری می‌نماید.

درمان‌های ایمنی

برای بیمارانی که شدت میوپاتی در آنها خیلی زیاد است و یا به درمان‌های معمول جواب نمی‌دهند، گزینه‌های دیگری هم وجود دارد. این گزینه‌ها شامل داروهای ایمونوگلبولین‌های داخل وریدی (IVI) یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن می‌باشد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی شامل سیکلوسپورین (نئورال، سند ایمون)، تاکرولیموس (پروگراف)، مایکوفنولات موفتیل (سل سپت) و ریتوکسیماپ (ریتوکسان) می‌باشد.
جهت بالا کشیدن پلک های افتاده، پزشک متخصص چشم از روش جراحی استفاده می کند. جراحی افتادگی پلک یا پتوز بنا به شرایط جسمی بیمار، تحت بی حسی موضعی یا بیهوشی عمومی انجام می شود. ابتدا محل های برش یافته از قبل علامت گذاری می شوند تا دقیقاً قسمت هایی که پوست پلک افتاده شده است، برداشته شوند. با ایجاد برش روی قسمت افتادگی پلک، جراح می تواند به عضله های بالا برنده پلک دسترسی داشته باشد. سپس به وسیله نخ های بخیه، عضله های بالا برنده به سمت بالا لیفت داده شده و محکم نگه داشته می شوند. در انتها، محل برش ایجاد شده را به کمک بخیه می بندند.

• اختلالات چشمی در بیماری های مربوط به تیروئید
  تاریخ انتشار : 1400-10-10تاریخ بروز رسانی : 1400-10-13


• تاری دید و سردرد مرتبط با مشکلات چشمی
  تاریخ انتشار : 1400-08-28تاریخ بروز رسانی : 1400-11-20


• انواع بیماریهای شبکیه چشم و علائم آنها
  تاریخ انتشار : 1401-02-30تاریخ بروز رسانی : 1403-01-20


• عمل ناخنک چشم چگونه انجام میشود و چقدر طول میکشد؟
  تاریخ انتشار : 1402-01-17تاریخ بروز رسانی : 1402-01-27


• آب مروارید چشم چه نشانه هایی دارد؟
  تاریخ انتشار : 1400-09-03تاریخ بروز رسانی : 1400-11-20